Hallo hallo,
Ik krijg zo af en toe eens te horen wat jullie daar allemaal uitspoken en ik ben blij te horen da jullie je ook zonder mij weten te amuseren ;-)
Kheb ook vernomen dat de zon die ik jullie gestuurd heb is toegekomen. Ik heb wel ni te veel gestuurd. Het is maar een proevertje om jullie tot hier te laten komen.
Ik krijg ook maar steeds vaker de vraag wat mijn adres hier is om iets op te sturen ofzo. Awel, dat kan je doen via de co-mail. Dat is minder duur dan dat je rechtstreeks iets naar hier zou versturen. Je moet dan enkel binnenlandse verzendkosten betalen en dan wordt het mee de vlieger opgeduwd en komt het zo tot hier. Als je graag wil weten naar welk adres je het in België moet sturen, stuur dan gewoon efkes een mailtje, dan laat ik het wel weten.
Ik amuseer me hier wel hoor, ik begin me hier thuis te voelen. In het begin was het wat aftasten, maar das nu voorbij. Sommige klanten zijn trouwens magnifiek. Bij sommigen zou ik zo een hele dag willen blijven zitten. Zo waren er van de week tijdens mijn infomeeting 5 zussen op leeftijd die zonder hun man op vakantie kwamen. Ik heb me een kriek gelachen met hen. En ik ben ervan overtuigd dat ze nog heel wat zullen aflachen deze vakantie. Moest ik kunnen, ik zou direct een week verlof pakken en de week met hun doorbrengen.
Anderzijds zijn er ook minder leuke dingen. Zo hebben we al drie mensen gehad die hun pas kwijt waren geraakt. En dat is niet om te lachen. Die mensen moeten dan een binnenlandse vlucht naar Tunis nemen om daar naar de ambassade te gaan. En dan moet je maar hopen dat er nog plaats is op een andere vlucht zodat die mensen zo snel mogelijk thuis geraken, maar dat is niet altijd het geval. Het is een kostelijke zaak als je je pas kwijtgeraakt. Maar we doen hier ons best om de mensen zo goed mogelijk te helpen. Het is ni altijd gemakkelijk, maar het lukt ons wel. En als ze je dan komen bedanken is da wel plezant.
Zo jullie hebben weer wat leesvoer, dan kan ik gaan eten, want ik moet straks nog naar de luchthaven.
Groetjes
dinsdag 22 april 2008
woensdag 16 april 2008
Van ziekenhuizen enzo
Hallo allemaal,
Sommigen onder u zijn al op de hoogte, anderen verkeren nog in het ongewisse.
Na al die klanten die ik al gaan bezoeken ben in het ziekenhuis, ben ik het allemaal ook eens zelf gaan uittesten voor een dagje. Jaja, ik heb een dagje ziekenhuis meegemaakt als patiënt.
Zaterdag was er een nachtvlucht en moest ik een 40-tal toeristen gaan opwachten.
En dat heb ik heel flink gedaan. Maar daarna ...
Ik reed dus midden in de nacht terug langs een onverlichte baan. Op dat moment is er een hond die beslist de straat over te steken. En de grote dierenvriend in mij is bovengekomen en ik heb geremd en ben uitgeweken om het beestje toch maar ni te raken. Foute reactie zo blijkt. Ik ben dus beginnen slingeren over de weg en heb volledig de controle over mijn stuur verloren. Mijn auto heeft toen een halve draai gemaakt en is achterwaarts tot stilstand gekomen tegen een verlichtingspaal. Van de auto is niets goeds meer te maken, maar voor degenen die het ook moest interesseren hoe het met mij gaat: ik had enkel een sneetje in mijn hoofd. Dat hebben ze professioneel genaaid in de kliniek en dan ben ik nog een tijdje in observatie moeten blijven. Maar maandag was ik alweer aan het werk. Met geweldige hoofdpijn weliswaar. Ondertussen ben ik weer helemaal de oude, met een paar extra draadjes weliswaar, maar die verdwijnen binnenkort weer.
Wat de auto betreft: er was al een nieuwe besteld, want ik zou sowieso een nieuwe krijgen omdat dat peogeoke al niet al te betrouwbaar meer was. Dus tot deze aankomt, heb ik een vervangwagen gekregen. Gelukkig maar of ik kon alles te voet en met de taxi gaan doen.
Ongelooflijk hoe snel dat nieuws hier trouwens is rondgegaan. Totaal vreemde mensen kwamen mij ineens vragen hoe het met mij ging. En dat ik toch maar beter nog wat kon gaan rusten in plaats van te werken. Sympathiek, maar de toeristen blijven komen hoor, of je nu in de kliniek ligt of ni. Dus werken moet er gedaan worden!
Ondertussen blijven de feestjes hier ook maar doorgaan. Maar op da vlak kunnen ze hier nog veel leren van ons hoor. Zo was er onlangs nog een verjaardagsfeestje geweest, georganiseerd door Tunesiërs voor Erika, een collega. Geweldig sympathiek, maar we begonnen ons wel af te vragen of ze het wel goe gesnapt hadden dat ze al 25 werd. Het was percies een feestje voor een kind van 5: maskertjes, slingers, confetti, fruitsapjes met rietjes, spelen met balonnen, ... Jaja, ze weten wat feesten is hier :-D
Maar tis allemaal met de beste bedoelingen gedaan hoor. Want over gastvrijheid en vriendelijkheid valt hier ni te klagen.
Warme groetjes uit Djerba.
Sommigen onder u zijn al op de hoogte, anderen verkeren nog in het ongewisse.
Na al die klanten die ik al gaan bezoeken ben in het ziekenhuis, ben ik het allemaal ook eens zelf gaan uittesten voor een dagje. Jaja, ik heb een dagje ziekenhuis meegemaakt als patiënt.
Zaterdag was er een nachtvlucht en moest ik een 40-tal toeristen gaan opwachten.
En dat heb ik heel flink gedaan. Maar daarna ...
Ik reed dus midden in de nacht terug langs een onverlichte baan. Op dat moment is er een hond die beslist de straat over te steken. En de grote dierenvriend in mij is bovengekomen en ik heb geremd en ben uitgeweken om het beestje toch maar ni te raken. Foute reactie zo blijkt. Ik ben dus beginnen slingeren over de weg en heb volledig de controle over mijn stuur verloren. Mijn auto heeft toen een halve draai gemaakt en is achterwaarts tot stilstand gekomen tegen een verlichtingspaal. Van de auto is niets goeds meer te maken, maar voor degenen die het ook moest interesseren hoe het met mij gaat: ik had enkel een sneetje in mijn hoofd. Dat hebben ze professioneel genaaid in de kliniek en dan ben ik nog een tijdje in observatie moeten blijven. Maar maandag was ik alweer aan het werk. Met geweldige hoofdpijn weliswaar. Ondertussen ben ik weer helemaal de oude, met een paar extra draadjes weliswaar, maar die verdwijnen binnenkort weer.
Wat de auto betreft: er was al een nieuwe besteld, want ik zou sowieso een nieuwe krijgen omdat dat peogeoke al niet al te betrouwbaar meer was. Dus tot deze aankomt, heb ik een vervangwagen gekregen. Gelukkig maar of ik kon alles te voet en met de taxi gaan doen.
Ongelooflijk hoe snel dat nieuws hier trouwens is rondgegaan. Totaal vreemde mensen kwamen mij ineens vragen hoe het met mij ging. En dat ik toch maar beter nog wat kon gaan rusten in plaats van te werken. Sympathiek, maar de toeristen blijven komen hoor, of je nu in de kliniek ligt of ni. Dus werken moet er gedaan worden!
Ondertussen blijven de feestjes hier ook maar doorgaan. Maar op da vlak kunnen ze hier nog veel leren van ons hoor. Zo was er onlangs nog een verjaardagsfeestje geweest, georganiseerd door Tunesiërs voor Erika, een collega. Geweldig sympathiek, maar we begonnen ons wel af te vragen of ze het wel goe gesnapt hadden dat ze al 25 werd. Het was percies een feestje voor een kind van 5: maskertjes, slingers, confetti, fruitsapjes met rietjes, spelen met balonnen, ... Jaja, ze weten wat feesten is hier :-D
Maar tis allemaal met de beste bedoelingen gedaan hoor. Want over gastvrijheid en vriendelijkheid valt hier ni te klagen.
Warme groetjes uit Djerba.
zaterdag 5 april 2008
Fotos en trouwen
Aslema!
De aandachtigen onder ons hebben het al opgemerkt, hiernaast vind je een link naar de eerste fotos. Ze zijn getrokken de eerste week dat we hier waren. We hebben toen 2 excursies meegedaan: Matamata-Douz waarbij we lang op de bus gezeten hebben, maar het was zeker de moeite waard. Onderweg zie je prachtige landschappen en het toppunt is natuurlijk de woestijn zelf. En uiteraard de beste manier om even de woestijn in te trekken is op de rug van een dromedaris gekleed als een echte tunesiër. De andere excursie was de eiland-rondrit, want als host(ess) kan je maar beter iets weten van het eiland waar je op zit. Het eiland is niet groot, dus op een halve dag hadden we de trekpleisters van het eiland gezien. Het viel vooral op dat mensen hier veel rondhangen: languit op de grond, tegen de muur, ... als het maar comfortabel is. Ik heb beseft dat ik wat vaker met mijn fototoestel moet rondlopen. Je komt soms echt van die dingen tegen die mensen niet zouden geloven als ze het zelf ni zien.
Ondertussen zijn we hier ook al 2 keer naar een trouw geweest. Enkele dagen geleden is mijn collega Erika getrouwd met haar Taoufik. Het feest was niet zoals ze dat hier gewoonlijk doen op Djerba, want normaal duurt dat 5 dagen. Bij hen was het gewoon één dag. Het feest was in een restaurant, dat we tot nu toe nog niet kenden, maar het was er zo lekker dat we er waarschijnlijk nog wel eens zullen teruggaan. Het dansen was ook wel leuk. Eerst zat ik daar braaf op mijn stoelke, maar je kan toch ni weigeren als er daar zo een tunesisch vrouwke uit de familie zegt da ge mee moet doen he. En heel de tijd met uw poep schudden he! Mannen én vrouwen. Ook best vermoeiend. De week ervoor waren we ook op een trouw uitgenodigd, toen trouwde de broer van Taoufik. Dit was wel een feest van 5 dagen. Gelukkig waren we niet elke dag uitgenodigd, dat zou een beetje te veel van het goeie geweest zijn. We moeten hier nog werken ook. Wij zijn op de eerste dag geweest, omdat het toen ook de verjaardag van Taoufik was. Zijn tante had goed gekookt voor ons. Heel lekker, maar weer meer dan genoeg he. Het was er nog ni aan te zien dat we er van gegeten hadden. Er was een dj ingehuurd, maar die had op t laatste moment afgebeld. Effe stressen dus en een andere zoeken. Waarom ze al die moeite doen weet ik ni, want om de haverklap wordt die mens zijn geluid afgezet omdat ze zelf muziek gaan maken en zingen. Dit was het feest voor de man, dus mevrouw was niet aanwezig. Verder allemaal familie en de bruidegom ... jawel in zijn adidas-trainingsbroek. De echte trouwkleren zullen pas voor op de laatste dag zijn veronderstel ik.
Maar genoeg getrouwd, er moet hier nog gewerkt worden ook.
Eerst naar de wasserette mijn propere kleren gaan halen en dan naar de luchthaven. Voor velen zit de vakantie er weer op en voor anderen begint hun langverwachte vakantie vandaag.
Groetjes
De aandachtigen onder ons hebben het al opgemerkt, hiernaast vind je een link naar de eerste fotos. Ze zijn getrokken de eerste week dat we hier waren. We hebben toen 2 excursies meegedaan: Matamata-Douz waarbij we lang op de bus gezeten hebben, maar het was zeker de moeite waard. Onderweg zie je prachtige landschappen en het toppunt is natuurlijk de woestijn zelf. En uiteraard de beste manier om even de woestijn in te trekken is op de rug van een dromedaris gekleed als een echte tunesiër. De andere excursie was de eiland-rondrit, want als host(ess) kan je maar beter iets weten van het eiland waar je op zit. Het eiland is niet groot, dus op een halve dag hadden we de trekpleisters van het eiland gezien. Het viel vooral op dat mensen hier veel rondhangen: languit op de grond, tegen de muur, ... als het maar comfortabel is. Ik heb beseft dat ik wat vaker met mijn fototoestel moet rondlopen. Je komt soms echt van die dingen tegen die mensen niet zouden geloven als ze het zelf ni zien.
Ondertussen zijn we hier ook al 2 keer naar een trouw geweest. Enkele dagen geleden is mijn collega Erika getrouwd met haar Taoufik. Het feest was niet zoals ze dat hier gewoonlijk doen op Djerba, want normaal duurt dat 5 dagen. Bij hen was het gewoon één dag. Het feest was in een restaurant, dat we tot nu toe nog niet kenden, maar het was er zo lekker dat we er waarschijnlijk nog wel eens zullen teruggaan. Het dansen was ook wel leuk. Eerst zat ik daar braaf op mijn stoelke, maar je kan toch ni weigeren als er daar zo een tunesisch vrouwke uit de familie zegt da ge mee moet doen he. En heel de tijd met uw poep schudden he! Mannen én vrouwen. Ook best vermoeiend. De week ervoor waren we ook op een trouw uitgenodigd, toen trouwde de broer van Taoufik. Dit was wel een feest van 5 dagen. Gelukkig waren we niet elke dag uitgenodigd, dat zou een beetje te veel van het goeie geweest zijn. We moeten hier nog werken ook. Wij zijn op de eerste dag geweest, omdat het toen ook de verjaardag van Taoufik was. Zijn tante had goed gekookt voor ons. Heel lekker, maar weer meer dan genoeg he. Het was er nog ni aan te zien dat we er van gegeten hadden. Er was een dj ingehuurd, maar die had op t laatste moment afgebeld. Effe stressen dus en een andere zoeken. Waarom ze al die moeite doen weet ik ni, want om de haverklap wordt die mens zijn geluid afgezet omdat ze zelf muziek gaan maken en zingen. Dit was het feest voor de man, dus mevrouw was niet aanwezig. Verder allemaal familie en de bruidegom ... jawel in zijn adidas-trainingsbroek. De echte trouwkleren zullen pas voor op de laatste dag zijn veronderstel ik.
Maar genoeg getrouwd, er moet hier nog gewerkt worden ook.
Eerst naar de wasserette mijn propere kleren gaan halen en dan naar de luchthaven. Voor velen zit de vakantie er weer op en voor anderen begint hun langverwachte vakantie vandaag.
Groetjes
Abonneren op:
Posts (Atom)
